hamidrezayeganeh.ir

بمان در برکه‌ی احساس من ای ماه بی‌همتا
که یک شب را کنارت ما شود دلداده‌ای تنها

ببار از آسمان اختران روشن شود این شب
تمام کهکشان گردد به دور عشق‌مان یک‌جا

حمیدرضا یگانه

هوس لعل لبش در تب دل سوخت مرا

او که با نیش‌زبان‌ش به دلم تیغ کشید

حمیدرضا یگانه

تو همان نور درخشنده‌ی عاشق شدنی
به #یقین روح روانی ، که درون بدنی

تو همان مادر عشقی که نوازش بلدی
تو منی اوییُ مایی تو خدایی وطنی

حمیدرضا یگانه

چشم تا وا می‌کنی خورشید پیدا می‌شود
آسمان زیبا، زمین یک‌باره شیدا می‌شود

هُرم آغوشت زمستان را که حاشا می‌کند
صبح بارانی پُر از احساس‌و رؤیا می‌شود

حمیدرضا یگانه

به عشق بوسه‌هایت بارها
از راه دوری می‌دویدم

ولی هرگز تو را اندازه خود
عاشق و شیدا ندیدم

تو می‌گفتی به من مجنون،
ولی لیلا نبودی خود

شکستم" این شکستن را،
نفهمیدی که رنجیدم

تو در افسون‌گری خود
ادعا بودی به تردستی

حماقت کردم و در عشق
بلای جان خود دیدم

ستایش کُن غُرورت را
بمان بر روی افکارت

پشیمانم چُنان سرسخت
که خوابش را نمی‌دیدم

عاشق که شدی
دست خودت نیست نگاهت

چشمی که شود
خیره‌ به دلدار قشنگ است

تو در من آن‌چنان هستی که فکرش را نمی‌کردم

عجب دنیای شیرینی‌ست به عشقت مبتلا بودن

حمیدرضا یگانه

من امشب تا به آغوشَت چه نزدیکم،
چه رؤیایی ست...

عَجب بد مستَم از این حسّ زیبایی
که می‌دانَم زِ تَنهایی ست...

بیا امشب به طعمِ عِشق
کمی با من مُدارا کُن
اگر حتّی ز مَن دوری،
وَلی عشقَت اهورایی ست...

بنازم نازِ گیتی را
بنوشم جامِ هَستی را
خدا امشب نگاهی کرد و رؤیا،
سهمِ دِلتنگی وَ حالم شُد...

بیا حالا که این شَب را
خُدا تا اوجِ رؤیا بُرد
مَرا بی باده مستَم کُن
که امشب خواب
در چَشمانِ مَن بی شَک،
پَشیمانی ست...

مَن امشب با خیالَت میشُمارم
هر نشان و بی نشان
از اخترانِ تابناکی را
که عاشِق ها نشان کردند و مَن عُمری چه با حَسرت
فَقط در جستجوی دلبرَم بودَم..

اگر دُنیا مَرا دیوانه می‌خواند
خیالی نیست...

اگر حتّی تو را از دور
و در جبری به نامِ فاصله دارَم
اگر حَسرت شُده کارم
اگر شَب ها به رؤیا سَر به بالینی
پُر از افسوس و غَم دارَم
به جانِ نازنینَت حضرتِ دِلبر
ملالی نیست...

چُنان مستَم که می‌دانَم
صداقت دارَد این رؤیا و احوالم
عزیزی بیشتر از جان و
در آخر چه با احساس می‌گویم
همیشه دوستَت دارَم...

حمیدرضا یگانه

سرزمین عشق بازیهای من در چشم توست

بیقرارت میشوم وقتی نگاهم میکنی...

حس ممنوعی ست این احساس من، با این همه

باز رام ات میشوم غرق گناهم میکنی...

حمیدرضا یگانه

تلاوت کن مرا با صوت زیبایی که می‌خوانی
منم آیینه‌ای از آیه‌‌های دل‌نواز شور شیدایی

چه سرّی دارد این احساس دل‌ها در تب دلبر
تو در افسون‌گری آوازه‌ی پنهان و پیدایی

چنان معصوم می‌خندی که دل می‌ریزد از جانم
عجب تصویر زیبایی‌ست چنان تفسیر شیوایی

دلی را برده‌ای از من که عمری حبس منطق بود
جنونم شهره‌ی عام است بگو تا کی شکیبایی

من از مینای چشمانت فقط اعجاز می‌خواهم
نگاهم کن به لبخندی نگاهی کن اهورایی

درونم خلوتی دارم شب شعری درآن برپاست
جوانی رفت و من ماندم در این اشعار رؤیایی

حمیدرضا یگانه

ترسم از خنده‌ی تو دل برود از دگری
تو که از جاذبه‌ی شهد لبت بی‌خبری

من که ناخورده به جام لب تو دل‌بستم
مستی‌ام را نکند کفر بخواند گهری ( تو )

من به اندازه‌ی دل‌ دل به نگاهت دادم
غیر دلداری این دل که نباید ثمری

آنقدر در تب عشقت به وفا می‌سوزم
که همین شعر شود مطلع هر دربدری

حميدرضا يگانه

دل از من بُرده‌ای دل را دگر یک دل نمی‌بینم
در این ویرانه‌‌‌ی ناچار تو" را هم‌دل نمی‌بینم

زدی مُهری ز رنگ مِهر" به روی طاق پیشانی
تو را در پهنه‌ی احساس بجز قاتل نمی‌بینم

سپاه چشم‌های تو" ، دلم را زیر و رو کردَش
من‌آن موجم که‌می‌میرم ولی ساحل نمی‌بینم

شکستم آن غروری را که‌بعد از دل تمامم بود
حماقت کردم و هرگز تو" را حاصل نمی‌بینم

حمیدرضا یگانه